Archief van: februari 2010

februari 12, 2010

Organisaties/ Organizations

Door Giselle Vegter

Ik heb drie dagen gepraat met allerlei instanties. Ik begin het spel hier te snappen. Vrouwenorganisaties, jongerenorganisities, de OVSE (Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa), de UNDP (United Nations Development Programme), Dialogue Center, Vrienden van Srebrenica en nog meer. Met onze plannen en ideeen (waar zijn hier de puntjes, vraagtekens etc te vinden op mijn Bosnisch toetsenbord – vraagteken- uitroepteken- niet dus) zit het wel goed. Het is duidelijk dat het hier zeer nodig en gewenst is. Zeker in Bratunac, de stad vlak bij Srebrenica met dezelfde problemen alleen zonder hulp. Omdat Srebrenica nu eenmaal het stadje is dat de hele wereld kent ging al het geld daarheen. Het is schrikken hoe hier geleefd moet worden. Economisch is het ronduit niet te doen. De loden last van oorlog en genocide en de huidige recessie gooit dit gebied terug in de tijd. Er zijn families met honger in de winter. Er groeit een generatie op met nauwelijks toekomst perspectief, vastgelopen in de cirkel van in activiteit. Een medical school met 1000 afgestudeerden maar geen ziekenhuis in de verre omtrek om te werken. Ouders hebben hun herinneringen, hun trauma s. Als (beide) ouders er nog zijn. Jongeren wonen noodgedwongen thuis, want geld voor een kamertje en studie in Sarajevo is er niet. Je hebt familie in de politiek nodig om vooruit te komen.  En die  politiek is dan ook een jungle. Met ook nog eens nationalistische sentimenten. Bratunac heeft 27 lokale gemeenteraadjes. Het is zo groot als Abcoude met omliggende  dorpen. Van bovenaf (UN / Europa) wordt geprobeerd inter- etnisch en democratisch samen te werken. Nodig, noodzakelijk, maar nooit echt gehad hier. De vragen over Afghanistan etc. in een notendop. Ik ben onder de indruk van mensen die er hun levenswerk van maken dit gebied vooruit te brengen. In warme, rommelige, minimale kantoortjes zitten sterke vrouwen en idealistische/realistische medewerkers van onze Internationale Gemeenschap achter computers en proberen met haperend email hun werk te doen. Buiten bevangt me voortdurend de vraag -gaat dit lukken- -hoe in godesnaam- worden woorden als ontwikkeling, samenwerking, dialoog geen enorme holle phrases – moet het anders – kan iemand hier een heleboel geld naar toe sturen -. Goed bestuur, zelf doen, volhouden, kansen maken bieden en houden. Het is de enige weg, maar vreselijk moeilijk. Er lijkt een gat tussen de mensen die beleid maken, trainen en overdragen en de werkelijke behoeften van mensen. Het woord behoeften valt heel vaak, ik zeg het zelf voortdurend. Maar ik weet eigenlijk niet wat het hier betekent. Weten mensen zelf wat ze echt nodig hebben. – vraag ik me af. We staan hier in een stil water. En zoals me vanochtend is verteld, – je moet eerst een heuvel op klimmen voor frisse lucht en uitzicht achter de bergen -. Ik denk dat veel mensen hier liever onder aan die berg blijven zitten. Het is nogal veel gevraagd. Maar wel waar.

Ik bedenk me  twee voornemens. Ons project moet de ziel en de buik vullen. Theater maken dat  op de een of andere manier iets concreets teruggeeft. Geld of echte kansen. De theateracademie van Tuzla erbij betrekken misschien. En het moet over de gemeenschap gaan.  De stad, de dorpen, de autoriteiten, de jongeren, ze moeten allemaal betrokken raken en ergens gaan ontdekken hoe een gemeenschap werkt en hoe het te veranderen. En er is een derde gedachte. We moeten het slim en eenvoudig houden.

‘Bosnië’ is veilig: Eufor informeert over de stand van het land

Talked for 3 days with all kind of organisations. From local women and youth groups till UN and Europe monitoring organisations. I am impressed by the work of the strong, idealistic and realistic people I have met in their humble offices and with fragmented internet connections. Standing outside again I get sometimes overwhelmed with questions – how – will this be sustainable -can things really work, can somebody give a shot in economy here- .  But I think it is true, good self awareness and organisation is the only way. I start to see the need for our theatre project, the young generation can use new impulses, the community of Bratunac attention, since Srebrenica has the loaden name and the most help. I am schocked how people have to live here. There is too little economic activitty, it is really mean to see. There is little perspective for the future, no real change to go your own way. Some families are hungry in the winter. The political jungle is big, so many small authorities (27 in only Bratunac that is as big as a moderate village in Holland), a political structure that is hard to let it function. And then the monitoring of UN, the assignment to work transparant, democrative and inter- ethnical. Not easy. There seems to be a gap between authorities and what people really need. And do we know here what we really need. -You have to climb up a hill to have fresh air and see over the mountains – somebody told me this morning. A quote of  Nietzsche. But I can understand people sitting halfway the hill, it is much asked. Thinking positive is really work here.

I have 2 thoughts. Our project should somehow really return concrete changes, or even money. And it should be about the community. Making Bratunac, Srebrenica, the villages around, the authorities and the young generations really visible for each other. And keep it simple and smart.

Categorieën: Uncategorized

februari 12, 2010

Naar Bratunac en Redici

Door Giselle Vegter

Een vroege tocht door besneeuwde bergen naar Bratunac. Met een Amerikaanse journalist, een bevlogen Sarajeefse theaterman, een Bosnische fotograaf die tijdens de oorlog in de VS zat en een pittig doorijdende zwijgende chauffeur rijden we over de Romanjia, de hoogvlakte,…
Lees verder

Categorieën: Uncategorized

februari 11, 2010

OHR

Door Giselle Vegter

‘s Middags ontmoet ik Margriet van de OHR (Office of the High Representative). Met uitzicht op het nieuwe regeringsgebouw praten we over de politieke situatie in Bosnie. De nationalistische spanningen worden gevoed, in oktober zijn er namelijk weer verkiezingen. Onlangs…
Lees verder

Categorieën: Uncategorized

februari 11, 2010

Aankomst Sarajevo/ Arrival at Sarajevo

Door Giselle Vegter

Waarom hebben we nooit meer een ouderwetse paspoort controle – vroeg mijn zus twee weken geleden, toen we incheckten voor Tenerife. Nu sta ik in een lange rij geduldige mensen voor het vliegtuig naar Sarajevo. Daarom dus. EU. En dat…
Lees verder

Categorieën: Uncategorized